23.7.1974: (Οι μάχες του Αεροδρομίου και της ΕΛΔΥΚ- Μέρος 6). Οδηγοί που κατευθύνονται από την Μόρφου προς την Λευκωσία και το αντίθετο πέφτουν σε μια καλοστημένη παγίδα των τούρκων στο Λούνα Παρκ "Τίβολι" και το κέντρο " Αρκάδι"

S-2279

23.7.1974: (ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ- Μέρος 6). ΟΔΗΓΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΦΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ "ΤΙΒΟΛΙ" ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ "ΑΡΚΑΔΙ", ΠΑΡΑ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

Ο ήλιος έχει ανέβει για καλά την Τρίτη 23 Ιουλίου 1974 και στη Λευκωσία η κίνηση αρχίζει να ζωντανεύει καθώς έχει επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός από την προηγουμένη.

Το ίδιο συμβαίνει και στον κύριο δρόμο Λευκωσίας- Μόρφου τον οποίο ελέγχουν, ωστόσο, οι τούρκοι χωρίς να το γνωρίζει όμως ο κόσμος επίσημα.

Οι τούρκοι είχαν προελάσει στη διάρκεια της εκεχειρίας στην περιοχή του κέντρο "Αρκάδι" και του Λούνα Παρκ "Τίβολι" στις παρυφές του αεροδρομίου, αλλά σε μια έξυπνη κίνηση δεν έχουν αποκλείσει τον δρόμο.

Παράλληλα έχουν τοποθετήσει στα άρματά τους ελληνικές σημαίες για να δώσουν την εντύπωση σ' αυτούς που περνούν ότι πρόκειται για ελληνικά άρματα, ενώ ένα καμιόνι της ΕΛΔΥΚ που κατάσχουν, ενώ περνά από κοντά τους, φροντίζουν να το αφήσουν μέσα στο δρόμο για άλλη παραπλάνηση.

Αλλοι άνδρες τους τοποθετούνται μέσα στο δρόμο, τον οποίο ελέγχουν και άλλοτε μεν συλλαμβάνουν μερικούς διερχόμενους και άλλοτε τους αφήνουν ανενόχλητους να περάσουν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί περισσότερη σύγχυση.

Αυτός που ετοίμασε αυτή την παγίδα την έστησε πολύ καλά.

Τις πρωινές ώρες ένας από αυτούς που περνά από την περιοχή με το λεωφορείο του είναι ο Νίκος Επαμεινώνδας από τον Πρόδρομο.

Περνώντας έξω από το κέντρο "Αρκάδι" βλέπει μερικά άρματα που έχουν ελληνικές σημαίες και μερικούς στρατιώτες να κινούνται κάπως ανήσυχα. Κατευθύνεται στη χονδρική αγορά. Είναι κλειστή και απογοητευμένος παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στο χωριό του. Είναι ακόμα όλα κλειστά.

Στη λεωφόρο Λάρνακος ένας στρατιώτης, ο Κώστας Βασιλειάδης από τη Λεμεσό, του κάνει νόημα να σταματήσει. Τον παίρνει μαζί του για να τον μεταφέρει μέχρι την Κοκκινοτριμιθιά. Ο Επαμεινώνδας προχωρεί προς την κλινική του δρος Πίπη για να παραδώσει μερικά ρούχα σε κάποια άρρωστη συγχωριανή του.

Στην κλινική βρίσκεται και η μητέρα της άρρωστης Πολυξένη Μαρκίδου που ανεβαίνει και αυτή στο λεωφορείο για να μεταβεί στο χωριό της.

Ετσι το λεωφορείο παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Ο Επαμεινώνδας περνά από την ΕΛΔΥΚ και το στρατόπεδο του 11ου Τ.Σ. χωρίς προβλήματα και χωρίς να του πει κανένας τίποτα.

Προχωρά αμέριμνος το δρόμο του, όταν σε απόσταση 200 μέτρων από το Λούνα Πάακ "Τίβολι" βλέπει πάλι τους στρατιώτες που είχε δει το πρωί. Τους πλησιάζει. Ενας του κάνει νόημα να σταματήσει. Ενώ σταματά βλεπει ένα άλλο που κρατά ένα οπλοπολυβόλο να προχωρά και το στήνει ακριβώς απέναντι του μέσα στο δρόμο.

Ξαφνιάζεται προς στιγμή και προσπαθεί να διαπιστώσει περί τινος πρόκειται. Ο έλεγχος από τον στρατό αυτές τις μέρες είναι μεγάλος και ο Επαμεινώνδας δεν παραξενεύεται τόσο, από το νέο οδόφραγμα που συναντά.

Οταν προσηλώνεται όμως και ακούει τους στρατιώτες να μιλούν τούρκικα τότε πανικοβάλλεται. Πριν προλάβει να συνέλθει ο δεύτερος στρατιώτης ανεβαίνει στο λεωφορείο και τραβά από το χέρι τον εθνοφρουρό Βασιλειαδη με δύναμη. Το ίδιο κάνει και με τον ίδιο σε λίγο και στην Πολυξένη Μαρκίδου. Ο τούρκος στρατιώτης αναγκάζει τους δυο άνδρες να γονατίσουν πάνω στην καυτή άσφαλτο με τα χέρια στο κεφάλι. Η Μαρκίδου στέκεται δίπλα τους και έντρομη βλέπει τους δυο στρατιώτες να ερευνούν και να κτυπούν τον Βασιλειάδη που φορεί ρούχα Λοκατζή.

Σε λίγο τους μεταφέρουν μέσα στην πίστα του Λούνα Παρκ όπου ήδη βρίσκονται και άλλοι πολλοί έλληνες που έχουν συλληφθεί προηγουμένως. Κάθονται όλοι στο έδαφος έχοντας τα χέρια πάνω στο κεφάλι, τρομοκρατημένοι. Κανένας δεν μιλά. Οι τούρκοι στρατιώτες που τους φρουρούν, φαίνονται απειλητικοί. Και αυτοί σιωπούν μέχρι να δουν τι θα γίνει ενώ βλέπουν ότι ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς.

Σχεδόν ταυτόχρονα πίσω από το λεωφορείο του Επαμεινώνδα σταματά ο Δήμος Νεοφύτου, κουρέας, από τη Λευκωσία. Ο Νεοφύτου επιστρέφει στην Ορούντα, κοντά στην οικογένεια του. Είχε μεταβεί κι' αυτός το πρωί στη Λευκωσία για να μεταφέρει τρόφιμα και τώρα είναι η τέταρτη φορά που τον σταματούν για έλεγχο στη διαδρομή Λευκωσίας- Ορούντας. Ετοιμάζεται να διαμαρτυρηθεί αλλά γνωρίζει ότι οι στρατιωτικοί αυτές τις μέρες δεν παίρνουν από λόγια. Ελπίζει ότι θα περάσει και αυτό, όπως τα άλλα.

Καταϊδρωμένος περιμένει μέσα στο αυτοκίνητο τη σειρά του για να τον ερευνήσουν οι Εθνοφρουροί, όπως πιστεύει. Ξαφνικά όμως ακούει ένα στρατιώτη να μιλά τούρκικα. Ο ίδιος γνωρίζει λίγα τούρκικα και βγάζει το κεφάλι έξω από το παράθυρο για να ακούσει καλύτερα, μήπως και τον γελούν τα αυτιά του. Δεν γελάστηκε. Οι στρατιώτες μιλούν στ' αλήθεια τούρκικα.

Σε λίγο τον πλησιάζει ένας από αυτούς. Ο Νεοφύτου δεν χάνει την ψυχραιμία του και του μιλά αμέσως:

- Νέτιρ πε (τι συμβαίνει;).

- Τουρκσούν; (Είσαι τούρκος;) τον ρωτά ο στρατιώτης.

Του απαντά αρνητικά στα αγγλικά. Καμμιά απάντηση δεν παίρνει.

Ο στρατιώτης δεν γνωρίζει αγγλικά και του κάνει νόημα με το χέρι να κατέβει από το αυτοκίνητο.

Ενας άλλος τον πλησιάζει και τον ρωτά στα τούρκικα:

- Τι μεταφέρεις;

- Του εξηγεί ότι μεταφέρει τρόφιμα και μερικά ρούχα για τα παιδιά του.

- Τα παιδιά σας τα φρντίζετε και τα αγαπάτε... τα δικά μας όμως;..

- Εγώ δεν ξερω τίποτε, απαντά ο Νεοφύτου, είμαι ένας καλός πολίτης.

Ο τούρκος που φαίνεται να είναι ο αξιωματικός ερευνά το αυτοκίνητο λεπτομερώς. Προτιμά μάλιστα να πάρει και δυο μπύρες που βρίσκει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Υστερα πλησιάζοντας τον Νεοφύτου διατάζει:

- Ντογρού γκιτ...(πήγαινε ίσια).

Αλλο που δεν ήθελε ο Νεοφύτου. Ανεβαίνει στο αυτοκίνητο και ξεκινά. Σκέφτεται ότι την έχει γλυτώσει φθηνά, καθώς βλέπει μέσα στο Λούνα Παρκ τους άλλους αιχμαλώτους.

Ενώ προχωρά ένας άλλος στρατιώτης τον καλεί και πάλι να σταματήσει. Πριν από λίγο τον είχαν αφήσει ελεύθερο. Τώρα του φωνάζουν να σταματήσει. Μήπως μετάνοιωσαν, σκέπτεται. Σταματά. Δεν έχει άλλη επιλογή. Η καρδιά του κτυπά δυνατά. Για καλή του τύχη όμως ο στρατιώτης που ανοίγει την πόρτα σπρώχνει μέσα στο αυτοκίνητο μια γυναίκα-την Πολυξένη Μαρκίδου από τον Πρόδρομο.

Η γυναίκα τρομοκρατημένη βογγά από τον φόβο της. Δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ο Νεοφύτου προσπαθεί να της δώσει κουράγιο.

Στο μεταξύ ο στρατιώτης του φωνάζει στα τούρκικα να ξεκινήσει. Δεν περιμένει άλλες οδηγίες. Το αυτοκίνητο μουγκρίζει. Σε λίγο βρίσκεται μακρυά από τημ επικίνδυνη ζώνη.

Ομως, ενώ αυτός γλυτώνει, αντιμετωπίζει τώρα ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα: Πως να πείσει τους άλλους οδηγούς ότι στην περιοχή του κέντρου " Αρκάδι" και το " Τίβολι" βρίσκονται τούρκοι στρατιώτες.

Κανένας δεν τον πιστεύει. Και αυτό οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι οι τούρκοι παίζοντας έξυπνα το παιχνίδι τους αφήνοντας μερικούς και συλλαμβάνοντας άλλους. Και η σύγχυση συνεχίζεται χωρίς κανένας μέσα στο χάος που επικρατεί να δώσει μια καλή εξήγηση. Και ο κόσμος συνεχίζει να πέφτει μέσα στη καλοστημένη παγίδα των τούρκων...